Acilar büyütülerek unutulur sevdigim
Yüzünden kopunca bir buzul çiglik
Ellerin buz tutmuş iki yarim şarki olur
Ve ben yoksulluk kokulu bir gidiş birakirim sana

Beni adresime sorsun esmer bakişlarin
Dönsen de bulamazsin nasilsa gitsen de

Kentlerden sakindigim bekçi duruşlarimi ara
Emaresi boldur sokaklarin
Sol omuz başimdaki kokundan yakalanirim
Sokul ki geceme avuçlarin islanmasin

Saat başlarini beş geçer yelkovanin
Senle zamansizim amansizim
Senle büyük susarim
Kendime yenilirim her kavgada
Sonra koca agiz bir çocuk olurum
Bütün trabzanlardan kayarim
Bütün köprülerden sarkarim
Yüzüm kente sürülür
Içime sesin kaçar
Ben seni aglarim

Alişmak ölümdür
Sanki hiç ölmedik
Tanrinin gögsümüze taktigi bir nişandir ölüm

Teneşirlere yatiriliyor şimdi ellerim
Sana uzanmaktan yargiliyim

Hirçin bir iklimin sir girdabisin
Seni anlamak kendine çelmeler takmaktir
Ve kendini affetmesidir her seferinde
(bazen beni affedebiliyorum istanbul)

Zehir yüklü bir mektup var
Dalgakiranlarimda parçali bulutlu durur
Sana kent şiirleri biriktirdigim bir gecede
Çok eşli bir yagmur başlar
Kentin en dövüşçü çocuklari aglar
Bilirim dişarida yagmur varsa
Sen içinde agliyorsundur
Aglama ki gülmesinler bize
Bak sen seviyorsun diye var sonbahar
Her mevsim gelişine söz veriyor
Saçlarina fisildiyor
Saçlarina
Bana bir pencere bile açmadigin saçlarina

Sensizlige alişmak bir bozgun agirlamaktir içinde biliyorum
Örtülerine unutma beni çiçekleri takiyorum
Şimdi yaşama hakkim sana
Gel de yagmurumdan iç
Seni seviyorum